Horizon

Vandaag is het zo'n dag waarop ik me erger aan van alles en nog wat. Ik reageer geprikkeld en leg de schuld hiervan bij anderen. Vanmiddag bij Scheltema in de stad bereikte dit een hoogtepunt. Manlief had voor mijn gevoel de aandacht er niet echt bij en trok bij bepaalde uitspraken van mij de totaal verkeerde conclusies. Gevolg: teleurstelling, verdriet en zelfs woede. Eerst vooral naar hem, maar al snel realiseerde ik me dat hij hiervan niet direct de oorzaak is. Oké ik voelde me dan misschien niet begrepen, of hij dag de aandacht niet daar waar ik hem graag hebben zou, toch ben ik het die daar emotioneel op reageer en waarom? De fietstocht naar huis was een vrij eenzame. Eerst fietste ik ver voorop en later werd ik ingehaald. Het gevoel dat manlief voor me reed, maakte me vervolgens weer woedend. Heb vervolgens een eigen route gekozen. Later kwamen we elkaar weer tegen en zijn we samen naar huis gefietst. Thuis gekomen meteen de hond gepakt en een stuk gaan lopen. Tijdens deze wandel kwam steeds de vraag in me op waarom ik nu toch zo emotioneel reageer. Het antwoord bleef me schuldig. Vlak bij ons huis is een wandelbrug. De brug loopt in een golvende vorm over het water en is vrij hoog. Op het hoogste punt kijk je over de daken en overzie je alles. Op de terugweg naar huis stond ik stil op de brug. Hoewel de ondergaande zon verblindend werkte, wilde ik toch even bij dit moment stilstaan. Alles goed opnemen. De meeuwen die met elkaar om eten vochten, de oude stad aan de horizon met op de voorgrond Borneo-eiland. Er was nauwelijks wind en het water bewoog rustig met de stroom mee. De zon verwarmde mijn koude huid. Ik strekte mijn armen en in gedachten omhelsde ik de zon. Even was ik alles kwijt in een totaal ander moment. Geen energie van woede en verdriet alleen maar de stralende warmte van de zon. Op dat moment ontving ik iets heel moois. Een glimlach op mij gezicht.
Ik realiseerde me dat dit het eerste moment was waarop ik bij de dag stilstond en met mijn aandacht bij mijzelf kwam. Toch heel simpel eigenlijk. Normaal doe ik dit iedere ochtend door te mediteren en ademhalingsoefeningen. Door alle drukte was het er vandaag alleen niet van gekomen.
Nu snel manlief kussen en genieten van de rest van de dag. Hieronder een foto die ik gisteren maakte op de communityschool waar ik een yoga-opleiding volg. Dit kunstwerk hebben allemaal kinderen gemaakt. Op het doek staat: Als ik de horizon was dan zou ik stalen van geluk. Toepasselijk toch?